Tańce latynoamerykańskie                                   

  Powrót na stronę główną                                                                                                       Tańce standardowe   
Po najechaniu myszką na klawiaturę usłyszysz fragment muzyki tanecznej.

            samba                 zobacz taniec                zobacz taniec                                      

              Samba to narodowy taniec Brazylii i kojarzony przede wszystkim z karnawałowym szaleństwem Rio de Janerio. Uważa się, że wywodzi się z tańca „w kółko” Murzynów ze szczepu Bantu, a do Ameryki przybył wraz z niewolnikami. W sambie mocno zaznaczone są role kobiety i mężczyzny.
Do Europy przybyła w 1914 roku, ale dopiero po II wojnie światowej zrobiła się bardzo modna i uznana za taniec turniejowy.
         Samba jest szybkim tańcem, bogatym w różne wariacje. Wymaga od tancerzy ruchów całego ciała, akcentowane  są ruchy bioder. Charakterystyczna akcja „wewnątrz ciała” to tzw. „samba bounce”, szczególnie punktowana przez sędziów.  Jednak całość ruchu musi być bardzo miękka, nie może powodować utraty ładnej postawy tancerzy.
          W sambie zwraca się również uwagę na muzykalność tancerzy, który muszą umieć zaprezentować wiele różnych rytmów zawartych w tym tańcu. Podobnie jak w innych tańcach istotne są piękne linie ciała.
                        

 

                cha - cha - cha         zobacz taniec                 zobacz taniec                     

                   Cha-cha – cha, czyli taniec kubański, lecz stworzona przez Brytyjczyka. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. Gdy angielski nauczyciel tańca, Pierre Lavelle odwiedził Kubę zauważył, że kubańska rumba ma więcej różnych kroków niż tańczona w Europie. Kiedy wrócił do Wielkiej Brytanii stworzył z „dodatkowych” kroków kubańskiej rumby oddzielny taniec. Melodia cha - cha to połączenie   ludowych rytmów kubańskich i jazzu.
         Cha - cha – cha  jako odrębny taniec została uznana w 1953 r. ale jej reguły od tego czasu kilkukrotnie uległy zmianom.
        Cha – cha – cha  składa się z około 20 podstawowych figur i opartych na nich niezliczonych wariacji. Taniec ten wymaga silnej pracy nóg i bioder. Ruchy muszą być energiczne, wręcz zadziorne, ale nogi podczas tańca nie powinny wychodzić poza obrys ciała. Istotnym elementem technicznym są wyprostowane nogi w większości pozycji.

 

               rumba                    zobacz taniec                    zobacz taniec                 


              Ojczyzną rumby jest Kuba, a za jej początek uznaje się ludowy taniec płodności, w którym tancerze naśladowali godowe tańce ptaków i innych zwierząt.
Współczesna rumba to prawdziwy  teatr miłości, przepełniona jest erotyzmem, pełna zmysłowych ruchów całego ciała.
          Opowiada o kobiecie, która przy pomocy swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po to by go zniewolić i zapanować nad nim. Partnerka w tym tańcu zdecydowanie powinna być na pierwszym planie, partner nie może dominować.
          Przez wielu tancerzy rumba uważana jest za klasykę tańców łacińskich. Chociaż zasady rumby są proste i nadają się do nauki dla początkujących, to oddanie jej charakteru wymaga wielu lat pracy i udaje się dopiero dojrzałym tancerzom.
         W rumbie silnie zaakcentowane jest uderzenie „4”, muzyka pozwala na ukazanie kontrastów miedzy akcją wolną i szybką. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a im wolniejsza muzyka tym trudniej go poprawnie wykonać. Sędziowie zwracają uwagę na staranność prowadzenia stóp , przeprostowane kolana oraz ruch całego ciała.

 

                 pasodoble           zobacz taniec          zobacz taniec                              

                 To hiszpański taniec, symbolizujący corridę. Historia opowiadana w  pasodoble składa się z dwóch części – wejścia na arenę i  walki z bykiem. To taniec o ściśle określonej dramaturgii, a tancerzom nie wolno pominąć żadnej z figur, a mężczyzna odgrywa w nim rolę dominującą.
           Mężczyzna w pasodoble odgrywa rolę torreadora - „torrero” ,  kobieta symbolizuje czerwone sukno -„cappa”. Ruchy partnerów to przemieszczanie się wokół wyimaginowanego byka. Marszowa muzyka, która pierwotnie grana była podczas parady na rozpoczęcie corridy, buduje napięcie.
          Kobieta w pasodoble porusza się wokół partnera, ruchy obojga tancerzy muszą być gwałtowne i dramatyczne. Chociaż rola kobiety określana jest jako „cappa”,  w niektórych momentach tańca przejmuje ona role matadora lub byka, ale nigdy nie podejmuje walki. Nawet wtedy kiedy kroki „torrero” i „cappa”  są takie same, kobieta powinna być jak cień toreadorra.
         Pasodoble to jedyny taniec latynoamerykański, w którym występują kroki od pięty, akcja swingowa oraz prawie całkowity brak akcji bioder. Sędziowie szukają charakterystycznej sylwetki torreadora, kręgosłup tancerza musi być wygięty w łuk. Wyraz artystyczny tego tańca ma duży wpływ na ostateczną ocenę sędziów.

 

                        jive          zobacz taniec                    zobacz taniec                      

                  Jive narodził się na początku XX w. i jest dzieckiem „rewolucji tanecznej” z 1910 roku. Prekursorem jiva był jitterbug - taniec pełen elementów akrobatycznych np.; przerzucania partnerek przez barki,  tańczony przez czarnoskórą młodzież z Harlemu. Jitterbug został przywieziony do Europy w latach 40 – tych przez amerykańskich żołnierzy.
        Kiedy pojawił się w londyńskich lokalach wywołał euforię, ale także przerażenie. Znani ze swego pragmatyzmu Anglicy zmodyfikowali jitterbug pozbawiając go wszelkich elementów akrobatycznych i tak narodził się jive. W latach 70-tych  został uznany za taniec turniejowy. Współczesny jive zawiera elementy jitterbug’a, swingu i rock’n’roll’a.
         Od tancerzy wymaga świetnej kondycji i sprawności, muszą pokazać zarówno elementy swingowe, oparte na podskokach, a także tzw.: kicks & flicks. Chociaż jest tańcem wyczerpującym i turniejach tańca tańczony jest jako ostatni, więc zawodnicy od początku tańca muszą walczyć ze zmęczeniem.

 Pokazy taneczne - Monika i Roman Pawelcowie