Tańce standardowe                                        

  Powrót na stronę główną                                                                                        Tańce latynoamerykańskie 
              Po najechaniu myszką na klawiaturę usłyszysz fragment muzyki tanecznej.           

            walc angielski                zobacz taniec               zobacz taniec                 


             Walc angielski powstał na początku XX w. z połączenia szybkiego, wirowego walca wiedeńskiego i powolnego amerykańskiego tańca zwanego bostonem.
Narodziny nowego, wolnego walca przypisuje się słynnej „angielskiej flegmie” i niechęci do szybkich tańców, a także modzie lansowanej przez młodych tancerzy, którzy zapoczątkowali styl tańca upodobniony do chodu.
              Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Sędziowie oceniając wykonanie tańca szukają wahadłowego (tzw. swingowego) ruchu z różnymi wariantami unoszeń i opadań w czasie trwania każdego taktu.
             Chociaż kroki są dość proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii.
              W walcu angielskim bardzo ważny jest trzymanie partnerów, przez cały czas tańca nie powinno się zmieniać. Podobnie sylwetki tancerzy powinny być niezmienne i  tworzyć piękne długie linie. Walc angielski musi być tańczony w tzw.: kontakcie, czyli ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki.
Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji i mocno obciąża stopy.                                      

 

                      tango                    zobacz taniec                zobacz i to tango                   

          Taniec ten wywodzi się ze slumsów Buenos Aires w Argentynie. W Europie tango pojawiło się na początku XX wieku budząc wielkie zgorszenie. Londyński tygodnik „Times” napisał, że  jest  „w najwyższym stopniu nieprzyzwoite”. Tango zostało oficjalnie potępione przez papieża, a niemiecki cesarz zakazał tańczyć je na swoim dworze.
         Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd.
         Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków i obrotów oraz szybkich ruchów głowy.
          Bardzo ważne są w tangu  naprzemienne gwałtowne i płynne ruchy przypominające sposób poruszania się dzikich kotów.
         Tango jest płaskim tańcem, czyli jest pozbawione całkowicie unoszeń i opadań. Jako jedyny taniec standardowy nie ma akcji swingowej, czyli ruchu wahadłowego.

 

                   walc wiedeński               zobacz taniec              zobacz taniec            

 
               Początki walca sięgają co najmniej XIV w. i pewne jest, że taniec ten nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował przez wieki. Walc  wiedeński wywodzi się prawdopodobnie z ludowych tańców południowych Niemiec i Austrii.
         Walc na salony trafił  na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety.
          Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano się nawet na wypadki śmiertelne!
         Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym.
       Walc wiedeński jest szybszy niż jego młodszy brat walc angielski i nazywany jest tańcem wirowym, bo jego główna cechą  jest rotacyjny ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.  Ruch ten powinien być mocny, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja unoszeń i opadań musi być delikatna.
       Podobnie jak w walcu angielskim sylwetki tancerzy muszą być niezmienne i stykać się od kolan aż po mostek partnerki.
      Ciekawostka jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl.

 

                   foxtrot                 zobacz taniec                 zobacz taniec                   

                 Fokstrot  jest typowym tańcem angielskim, a jego nazwa wywodzi się od angielskich słów „fox’s trot” oznaczających  po prostu „krok lisa”.
        Foxtrot opiera się na podstawowych  figurach chodu, a kroki kłusujące, dzięki którym taniec ten zyskał właściwy charakter  wprowadził aktor, nomen omen, Harry Fox  występujący w Nowym Jorku 1914 r. Ciekawostką jest, że w tym tańcu prawie nigdy nie łączy się stóp.
       Wolna muzyka jest niezwykłym wyzwaniem dla tancerzy i daje duże możliwości interpretacji rytmicznej tego tańca. Ruch powinnien być płynny i mocny, a tancerze powinni utrzymać przez cały taniec tę samą prędkość oraz specyficzny sposób unoszeń i opadań (tzw.: akcję fokstrotową).
       Fokstrot uznawany jest za najtrudniejszy taniec standardowy. Złośliwi twierdzą, że jest tak trudny  poniew
       Fokstrot uznawany jest za najtrudniejszy taniec standardowy. Złośliwi twierdzą, że jest tak trudny  ponieważ  symbolizuje szczęśliwą parę małżeńską po latach wspólnego życia. Nazywa się też go tańcem prawdy, wśród sędziów krąży powiedzenie: „Pokaż mi swojego foxtrota, a powiem ci, jakim jesteś tancerzem”.

 
aż  symbolizuje szczęśliwą parę małżeńską po latach wspólnego życia. Nazywa się też go tańcem prawdy, wśród sędziów krąży powiedzenie: „Pokaż mi swojego foxtrota, a powiem ci, jakim jesteś tancerzem”.

 

                  quickstep                zobacz taniec                  zobacz taniec               

                 Narodził się w Ameryce wraz z nastaniem mody na muzykę jazzową i ragtime. W tańcu tym zawarte są elementy foxtrota, polki i charlestona. Nazywany jest także szybkim foxtrotem. W Europie pojawił się po raz pierwszy w 1914 roku na Wyspach Brytyjskich.
       Cechy wyróżniające quickstep to radość, żywa muzyka i ... zaskakujące kroki. Podobnie jak w walcu, są one oparte na ruchu po linii ukośnej. Aby zatańczyć quickstep’a, trzeba przede wszystkim zapamiętać i opanować wszystkie  kroki, ponieważ jego zawrotne tempo nie pozwala na zastanawianie się nad następną figurą. Bardzo łatwo jest „wypaść” z muzyki, przewrócić się, albo nawet zderzyć z innymi parami.

...a jak zabraknie partnerki.... ale osobiście odradzam.