|
|
Irena Stanisławska 1919 - 2004 |
|
|
Urodziła się 2 października 1919 roku we Lwowie. Dzieciństwo i młodość spędziła właśnie w tym mieście. Tu zdobyła wykształcenie i prawo do wykonywania zawodu nauczyciela. Po wojnie musiała opuścić miasto posługując się fałszywym paszportem. Początkowo zatrzymała się w Krakowie, skąd udała się do Sompolna w województwie poznańskim. Tu rozpoczęła pracę w liceum, już pod swoim nazwiskiem, decydując się na wszelkie konsekwencje polityczne wynikające z tego faktu. Była żoną żołnierza AK, co spowodowało represje ze strony Służby Bezpieczeństwa. Pracowała tam w latach 1946–48. W 1948 roku rozpoczęła pracę w Tomaszowie Lubelskim na stanowisku nauczyciela fizyki. W 1951 roku, dzięki pomocy „krajana” z Lwowa otrzymuje posadę w Technikum Budowy Maszyn w Elblągu i możliwość zamieszkania tu z rodziną. W 1952 roku decyduje się na powrót do Ziemi Lubelskiej i wiąże się już na stałe z Liceum Czarnieckiego w Chełmie. Szybko zyskała sławę jako świetna fizyczka, zorganizowała pracownię, nabrała pewności siebie i wiary, że zakończył się okres nauczycielskiego tułactwa. Była nauczycielką cenioną, sprawiedliwą, szanowaną przez uczniów, a także odważną, czego dowód dała w czasie wypadków marcowych 1968 roku, broniąc trzech uczniów liceum przed represjami ówczesnych władz PRL. W 1975 roku odeszła na emeryturę. Mieszka w Chełmie niedaleko szkoły... . Na podstawie„Księgi pamiątkowej czarniecczyków” z 2000r. „Wy Dziady”- Irena Kowalczyk-Zalewska, Anna Moryl – opracował ZS. Wspomnienie o Profesor Irenie Stanisławskiej Bywają w życiu szkoły różne dni, jednak najboleśniejszym i najtrudniejszym jest ten, w którym żegna się kogoś, kto z tą szkołą był związany od dawna, bo od 1952 roku, kto tak bardzo się z nią identyfikował, jak Śp. Pani Profesor Irena Stanisławska.Należała do tego rzadkiego formatu ludzi, których przymioty intelektu i ducha, osobowość, ciepło i miłość przekazywane innym, pozwalają łatwiej żyć, zrozumieć sens ludzkiego wysiłku. Taką osobą była ś.p. Profesor Irena Stanisławska. Urodziła się we Lwowie 2 października 1919 roku. Tu zdobyła wykształcenie i prawo do wykonywania zawodu nauczyciela. Po wojnie podzieliła los Polaków zamieszkujących Lwów. Dane Jej było zaznać sowieckiej i hitlerowskiej okupacji, powojennej poniewierki, wymuszanej decyzjami ówczesnych władz. W 1952 roku znalazła wreszcie swoje miejsce. Był to Chełm, który stał się Jej przystanią na zawsze i zakończył tragiczne lata Jej tułactwa. Miejscem tym było także Liceum im. Stefana Czarnieckiego, z którym związała swe życie do 1975 roku. Szybko zyskała sławę jako świetna nauczycielka fizyki, z pomocą uzdolnionych uczniów zorganizowała bardzo dobrze wyposażoną pracownię fizyczną. Umiała zainteresować swoim przedmiotem wielu uczniów, rozbudzić w nich pasję naukową, prowadzić do olimpijskich sukcesów. Jak i czym zmierzyć serce i ciepło, którym obdarzała swoich wychowanków? Na ówczesne surowe czasy metody pracy Pani Profesor były dość odważne, ale zdecydowanie przyjazne młodzieży, która powierzała Jej swoje tajemnice, szukała wsparcia i mądrej rady. Jej mieszkanie było azylem dla wielu uczniów i nauczycieli, nie tylko od trudów pracy i nauki, ale także od szarości otaczającego świata. Jego ściany zdobiły autografy wielu Jej uczniów, którzy po latach, już jako dorośli, powracali, by wszystko opowiedzieć ukochanej Pani Profesor o swoim życiu, rodzinie i sukcesach zawodowych. Tak naprawdę Pani Profesor nigdy nie odeszła ze szkoły. To ciepło, którym nas wszystkich obdarzała kiedyś, promieniuje i dzisiaj. Pamiętała o swoich wychowankach, stale była zainteresowana ich losami, można było po prostu z Nią przysiąść na ławeczce obok czapli i porozmawiać o tym, co ważne dzisiaj, przywołać wspomnienia, opowiedzieć o problemach, którymi żyje szkoła. Nie była osobą anonimową również w mieście, znali Ją wszyscy nie tylko jako
wyśmienitego nauczyciela, który wychował wielu oddanych miastu ludzi, ale jako
dobrego i życzliwego człowieka. Trudno w słowach zamknąć prawdę o tak bogatej i niepospolitej osobowości,
jaką odznaczała się Pani Profesor.Była człowiekiem wolnym, niezależnym, niedającym się zamknąć w jakiekolwiek
schematy Jest wielkim szczęściem dla nas, że mogliśmy na drogach naszego życia spotkać Panią Profesor - bez niej nasze życie szkolne i osobiste byłoby o wiele bardziej ubogie i szare. My również byliśmy dla Pani Profesor ważni. W ostatnim wywiadzie zatytułowanym "Mam wielu przyjaciół" powiedziała: "Ta szkoła jest cudowna (...) ona ma w sobie coś takiego - ludzie nie mogą bez niej żyć". Jakie to piękne i szlachetne umieć tak bez reszty związać swe życie ze szkołą. "Pamięć jest wieczna, Z wielkim szacunkiem i czcią zachowamy Panią Profesor w naszej pamięci. Czarniecczycy |